Η συγνώμη είναι τελετουργία. Είναι αυτό που πρέπει να κάνουν όλοι οι πολιτισμένοι άνθρωποι όταν νιώθουν πως έχουν άδικο. Είναι τελετουργία ενδοπροσωπικών σχέσεων που μειώνει την ενοχή μας απέναντι στον συνάνθρωπό μας.
Δεν είμαστε τέλειοι και ενίοτε κάνουμε λάθη, προβάλλοντας κακή συμπεριφορά, που πληγώνει τον άνθρωπό μας. Αν η περίπτωση δεν είναι πολύ σημαντική, τότε απλά ζητάμε συγνώμη, διαφορετικά ζητάμε συγχώρεση. "Φτάνει να μουτρώνεις. Συγχώρεσε με. Έκανα λάθος." - αυτός ο τρόπος να ζητήσει κανείς συγνώμη δεν είναι κακός, αλλά δεν είναι και ο καλύτερος.
Αν θέλουμε πραγματικά να μας συγχωρέσει ο άνθρωπος που έχουμε πληγώσει, πρέπει να τον κοιτάξουμε στα μάτια και χωρίς να αποσπάσουμε την προσοχή μας από αυτόν, με ήρεμη φωνή να του ζητήσουμε συγνώμη. Αν η σχέση μας το επιτρέπει, καλό είναι να του πιάσουμε το χέρι ή να τον αγκαλιάσουμε. Αυτό που απαιτείται από εμάς είναι ειλικρίνεια και μεγαλοψυχία αλλά όχι δικαιολογίες. Οι δικαιολογίες είναι εντελώς άχρηστες στην προκειμένη περίπτωση. Το αίσθημα της ενοχής συνήθως είναι περιττό και καμιά φορά ενοχλεί κιόλας. Οι ενοχές είναι καθαρά δικό μας θέμα και πρέπει να το λύσουμε μόνοι μας γιατί όταν ζητάμε συγνώμη, την ψυχή μας πρέπει να απασχολεί μόνο ο άνθρωπος που πληγώσαμε.
Όταν έρθει η ώρα να ζητήσουμε συγνώμη, πρέπει να το εκφράσουμε με ολοκληρωμένη πρόταση, όχι απλά "Συγχώρεσε με" ή "Συγχώρεσε με σε παρακαλώ", αλλά "Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη". Με το "Θέλω" τονίζουμε πως θέλουμε να ζητήσουμε συγνώμη και δεν το κάνουμε γιατί έτσι πρέπει.
Έπειτα ακολουθούν, το λιγότερο, τρεις ολοκληρωμένες προτάσεις προκειμένου να παρουσιάσουμε αναλυτικά το σκεπτικό μας πως καταλάβαμε το λάθος μας, το οποίο θα φροντίσουμε να μην επαναληφθεί στο μέλλον. Τρεις προτάσεις, γιατί στην δεύτερη θα μας ακούσουν και στην τρίτη θα μας πιστέψουν. Θα μας πιστέψει πιο γρήγορα ο άνθρωπός μας, αν αυτά που θα πούμε, κατά την γνώμη μας, είναι αυτά που θέλει ο άνθρωπός μας.
Η ολοκλήρωση θα μπορούσε να περιέχει μια ανθοδέσμη ή κάποιο άλλο δώρο γιατί πολλές φορές τα λόγια μόνο δεν αρκούν.
