Όταν οι Βαβυλώνιοι αστρονόμοι άρχισαν να παρατηρούν τους ουρανούς, μερικές φορές προβληματίζονταν με την πορεία των πλανητών. Οι σφαίρες δεν ακολουθούσαν πάντα μια συνεχή διαδρομή κατά μήκος του ουρανού. Μάλλον, μερικές φορές ταξίδευαν σε μια ευθεία πορεία για βδομάδες, κατόπιν φαινόταν ότι καθυστερούσαν, μετά πως σταματούσαν, και οπισθοδρομούσαν για μέρες πριν ξαναρχίσουν την ορθή φορά τους.
Οι αστρολόγοι ερμηνεύουν αυτή τη φαινομενική παράκαμψη, γνωστή ως ανάδρομη κίνηση, συμβολικά σαν ευκαιρία για να εξετάσουν τα άτομα το παρελθόν τους, να επιστρέψουν σε ο΄τι έχουν ήδη ζήσει. Όμως, οι σύγχρονοι επιστήμονες γνωρίζουν ότι οι πλανήτες δεν οπισθοδρομούν στην πραγματικότητα - απλώς φαίνεται έτσι όταν τους βλέπουμε από τη Γη.
Η ανάδρομη φορά εμφανίζεται το χρόνο της συνόδου της Γης με έναν πλανήτη.
Ένας από τους πρώτους αστρονόμους που αναζήτησαν μια φυσική εξήγηση για αυτό το φαινόμενο ήταν ο Έλληνας φιλόσοφος Αρίσταρχος ο Σάμιος, ο οποίος, γύρω στο 300 π.Χ., πρόβαλε το αξίωμα ότι η Γη, η Σελήνη και οι πλανήτες, όλοι, γυρίζουν γύρω από ένα σταθερό Ήλιο. Όμως, αυτές οι αξιοσημείωτες θεωρίες απορρίφθηκαν και ξεχάστηκαν.
Ο Πτολεμαίος, το δεύτερο αιώνα μ.Χ., αρνήθηκε την ηλιοκεντρική θεωρία για το σύμπαν προς όφελος της γεωκεντρικής. Προσπάθησε να εξηγήσει την περιοδική οπισθοδρόμηση των πλανητών εικάζοντας ότι κινούνται σε μικρούς κύκλους, τους επίκυκλους, καθώς προχωρούν σε τροχιά μεγαλύτερων κύκλων γύρω από τη Γη.
Αυτή η θεωρία επέτρεψε να γίνουν αρκετά ακριβείς προβλέψεις των πλανητικών κινήσεων και προκάλεσε ελάχιστες διαφωνίες από τους άλλους αστεροσκόπους μέχρι το δέκατο έκτο αιώνα, όταν ο Πολωνός αστρονόμος Νικόλαος Κοπέρνικος υιοθέτησε το ηλιοκεντρικό σύστημα.
Ο Γερμανός αστρονόμος Ιωάννης Κέπλερ εδραίωσε, στις αρχές του 1600, την άποψη ότι οι πλανήτες κινούνται σε ελλειπτικές τροχιές γύρω από τον Ήλιο και ότι μια άγνωστη δύναμη - αργότερα ανακαλύφθηκε ότι ήταν η βαρύτητα - αυξάνει την ταχύτητά τους όσο πλησιάζουν την πύρινη σφαίρα. Επομένως, η θέση των πλανητών σε σχέση με τον Ήλιο καθορίζει την ταχύτητα της τροχιάς τους και δημιουργεί την περιοδική ανάδρομη φορά.
Ο ΑΝΑΔΡΟΜΟΣ ΑΡΗΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΖΕΙ ΚΥΚΛΟ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ.
Οι αστρολόγοι ερμηνεύουν αυτή τη φαινομενική παράκαμψη, γνωστή ως ανάδρομη κίνηση, συμβολικά σαν ευκαιρία για να εξετάσουν τα άτομα το παρελθόν τους, να επιστρέψουν σε ο΄τι έχουν ήδη ζήσει. Όμως, οι σύγχρονοι επιστήμονες γνωρίζουν ότι οι πλανήτες δεν οπισθοδρομούν στην πραγματικότητα - απλώς φαίνεται έτσι όταν τους βλέπουμε από τη Γη.
Η ανάδρομη φορά εμφανίζεται το χρόνο της συνόδου της Γης με έναν πλανήτη.
Ένας από τους πρώτους αστρονόμους που αναζήτησαν μια φυσική εξήγηση για αυτό το φαινόμενο ήταν ο Έλληνας φιλόσοφος Αρίσταρχος ο Σάμιος, ο οποίος, γύρω στο 300 π.Χ., πρόβαλε το αξίωμα ότι η Γη, η Σελήνη και οι πλανήτες, όλοι, γυρίζουν γύρω από ένα σταθερό Ήλιο. Όμως, αυτές οι αξιοσημείωτες θεωρίες απορρίφθηκαν και ξεχάστηκαν.
Ο Πτολεμαίος, το δεύτερο αιώνα μ.Χ., αρνήθηκε την ηλιοκεντρική θεωρία για το σύμπαν προς όφελος της γεωκεντρικής. Προσπάθησε να εξηγήσει την περιοδική οπισθοδρόμηση των πλανητών εικάζοντας ότι κινούνται σε μικρούς κύκλους, τους επίκυκλους, καθώς προχωρούν σε τροχιά μεγαλύτερων κύκλων γύρω από τη Γη.
Αυτή η θεωρία επέτρεψε να γίνουν αρκετά ακριβείς προβλέψεις των πλανητικών κινήσεων και προκάλεσε ελάχιστες διαφωνίες από τους άλλους αστεροσκόπους μέχρι το δέκατο έκτο αιώνα, όταν ο Πολωνός αστρονόμος Νικόλαος Κοπέρνικος υιοθέτησε το ηλιοκεντρικό σύστημα.
Ο Γερμανός αστρονόμος Ιωάννης Κέπλερ εδραίωσε, στις αρχές του 1600, την άποψη ότι οι πλανήτες κινούνται σε ελλειπτικές τροχιές γύρω από τον Ήλιο και ότι μια άγνωστη δύναμη - αργότερα ανακαλύφθηκε ότι ήταν η βαρύτητα - αυξάνει την ταχύτητά τους όσο πλησιάζουν την πύρινη σφαίρα. Επομένως, η θέση των πλανητών σε σχέση με τον Ήλιο καθορίζει την ταχύτητα της τροχιάς τους και δημιουργεί την περιοδική ανάδρομη φορά.
Ο ΑΝΑΔΡΟΜΟΣ ΑΡΗΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΖΕΙ ΚΥΚΛΟ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ.
