Το 2136 π.Χ., σύμφωνα με έναν κινέζικο μύθο, ο αυτοκράτορας Τσουνγκ Κανγκ τρομοκρατήθηκε μια μέρα όταν πρόωρο σκοτάδι σκέπασε τη χώρα. Κοίταξε προς τον ουρανό και είδε τον Ήλιο να μικραίνει και να γίνεται μια λεπτή ημισέληνος - γεγονός που εξηγήθηκε από τους αρχαίους Κινέζους σαν επίθεση των δράκων στη χρυσή σφαίρα. Οι Κινέζοι πίστευαν ότι αυτές οι επιθέσεις κατά του Ηλίου μπορούσαν να προβλεφθούν από τους βασιλικούς αστρονόμους και ότι οποιεσδήποτε σοβαρές συνέπειες μπορούσαν να αποφευχθούν με την εκτόξευση βελών προς τον ουρανό, με το χτύπημα των τυμπάνων και, γενικά, με τη δημιουργία πανδαιμόνιου. Όμως, αυτή τη φορά οι αστρονόμοι του Τσουνγκ Κανγκ, Χσι και Χο, δεν είχαν κάνει καμιά προειδοποίηση. Άλλα παρόλο που δεν μπόρεσαν να αντεπιτεθούν, ο Ήλιος έλαμψε πάλι μέσα σε μερικά λεπτά.
Ο Ήλιος είχε σωθεί, άλλα όχι και οι αστρονόμοι. Η αποτυχία τους να προειδοποιήσουν για την επίθεση εναντίον του Ήλιου - που στους σύγχρονους είναι γνωστή σαν έκλειψη - τους οδήγησε στο θάνατο.
Οι Κινέζοι δεν ήταν οι μόνοι που φοβούνταν το σκοτάδι της ημέρας η τη ξαφνική εξαφάνιση της Σελήνης.
"Η μέρα του νέου φεγγαριού το μήνα Χιγιάρ (Απρίλιος-Μάιος) ντροπιάστηκε...Ο Ήλιος έδυσε κατά τη διάρκειά της", γράφει το πιο παλιό κείμενο που αναφέρεται στην παρατήρηση ηλιακής έκλειψης, και που είναι χαραγμένο σε μια πλάκα του 1375 π.χ. στη Συριακή πόλη Ουγκαρίτ. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο αγωνίστηκαν για να καταλάβουν και να εξηγήσουν. Η μυστηριώδης συμπεριφορά του Ήλιου και της Σελήνης συνδεόταν με καταστροφή, θάνατο, και δυσαρέσκεια των θεών. Πριν από το 400 π.Χ. ο Έλληνας ποιητής Πίνδαρος προσπάθησε να κατανοήσει τις εκλείψεις. "Είναι ένα σημάδι πολέμου η ένας οιωνός πείνας;" ρωτούσε.
Οι Χαλδαίοι, περισσότερο από τέσσερις χιλιάδες χρόνια πριν, θεωρούσαν ότι η εξαφάνιση της Σελήνης συνέβαινε από μια επίθεση εφτά δράκων, η οποία επισήμαινε το τέλος του κόσμου. Με την έναρξη της έκλειψης πραγματοποιούσαν μια τελετουργία ελπίζοντας ότι θα απομάκρυναν την καταστροφή: Ένας Χαλδαίος ιερέας άναβε έναν πυρσό, τον τοποθετούσε σε ένα βωμό και έψαλλε λυπητερούς ύμνους για την ασφάλεια των αγρών, και των μεγάλων θεοτήτων. Οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν, κάλυπταν με τα ρούχα τους τα κεφάλια και φώναζαν προς τον ουρανό. Φαινόταν ότι το σύστημα λειτουργούσε: Ο Ήλιος ξαναεμφανιζόταν πάντοτε.
Γύρω στο 470 π.Χ. ο Έλληνας φιλόσοφος και αστρονόμος Αναξαγόρας εξήγησε το λόγο για τον οποίο συμβαίνουν οι εκλείψεις. Παρόλα αυτά, περισσότερο από πενήντα χρόνια αργότερα, το 413 π.Χ., η προκατάληψη κάλυψε την επιστήμη, με σοβαρές ιστορικές συνέπειες. Ήταν η εποχή των πολέμων μεταξύ των πόλεων-κρατών Αθήνας και Σπάρτης. Ο αθηναϊκός στρατός που είχε στρατοπεδεύσει στο νησί της Σικελίας αντιμετώπιζε το ένα εμπόδιο μετά το άλλο. Μια μέρα, καθώς ο διοικητής του, ο Νικίας, ήταν έτοιμος να διατάξει τα στρατεύματα του να υποχωρήσουν, ο ουρανός σκοτείνιασε ξαφνικά, γεγονός το οποίο ερμήνευσε σαν σημάδι των θεών να πολεμήσει. Το έκανε. Η Σπάρτη αντεπιτέθηκε άγρια και νίκησε τους Αθηναίους ολοκληρωτικά.
Τους επόμενους αιώνες, μέσα από τη συνεχή εξέλιξη της επιστήμης της αστρονομίας, οι άνθρωποι έμαθαν όχι μόνο να κατανοούν τις εκλείψεις, άλλα και να τις προβλέπουν. Αυτή η ικανότητα μπορούσε να γίνει ένα ισχυρό εργαλείο όπως ανακάλυψε ο Χριστόφορος Κολόμβος στις αρχές του 1493 καθώς ήταν αγκυροβολημένος στην Τζαμάικα και χρειαζόταν τρόφιμα. Οι απείθαρχοι ιθαγενείς αρνούνταν να τον τροφοδοτήσουν με ο,τι χρειαζόταν. Έτσι τους απείλησε με θεϊκή τιμωρία. Προέβλεψε ότι την ίδια νύχτα "το φως της Σελήνης θα εξαφανιζόταν". Πράγματι, η Σελήνη εξαφανίστηκε, βυθίζοντας το νησί στο σκοτάδι. Οι ιθαγενείς τον εκλιπάρησαν να μεσολαβήσει και αυτός με μεγάλη χαρά τους ξανάφερε τη Σελήνη τους - σαν αντάλλαγμα για τις προμήθειες που είχε ανάγκη το καράβι του.
Ο Ήλιος είχε σωθεί, άλλα όχι και οι αστρονόμοι. Η αποτυχία τους να προειδοποιήσουν για την επίθεση εναντίον του Ήλιου - που στους σύγχρονους είναι γνωστή σαν έκλειψη - τους οδήγησε στο θάνατο.
Οι Κινέζοι δεν ήταν οι μόνοι που φοβούνταν το σκοτάδι της ημέρας η τη ξαφνική εξαφάνιση της Σελήνης.
"Η μέρα του νέου φεγγαριού το μήνα Χιγιάρ (Απρίλιος-Μάιος) ντροπιάστηκε...Ο Ήλιος έδυσε κατά τη διάρκειά της", γράφει το πιο παλιό κείμενο που αναφέρεται στην παρατήρηση ηλιακής έκλειψης, και που είναι χαραγμένο σε μια πλάκα του 1375 π.χ. στη Συριακή πόλη Ουγκαρίτ. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο αγωνίστηκαν για να καταλάβουν και να εξηγήσουν. Η μυστηριώδης συμπεριφορά του Ήλιου και της Σελήνης συνδεόταν με καταστροφή, θάνατο, και δυσαρέσκεια των θεών. Πριν από το 400 π.Χ. ο Έλληνας ποιητής Πίνδαρος προσπάθησε να κατανοήσει τις εκλείψεις. "Είναι ένα σημάδι πολέμου η ένας οιωνός πείνας;" ρωτούσε.
Οι Χαλδαίοι, περισσότερο από τέσσερις χιλιάδες χρόνια πριν, θεωρούσαν ότι η εξαφάνιση της Σελήνης συνέβαινε από μια επίθεση εφτά δράκων, η οποία επισήμαινε το τέλος του κόσμου. Με την έναρξη της έκλειψης πραγματοποιούσαν μια τελετουργία ελπίζοντας ότι θα απομάκρυναν την καταστροφή: Ένας Χαλδαίος ιερέας άναβε έναν πυρσό, τον τοποθετούσε σε ένα βωμό και έψαλλε λυπητερούς ύμνους για την ασφάλεια των αγρών, και των μεγάλων θεοτήτων. Οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν, κάλυπταν με τα ρούχα τους τα κεφάλια και φώναζαν προς τον ουρανό. Φαινόταν ότι το σύστημα λειτουργούσε: Ο Ήλιος ξαναεμφανιζόταν πάντοτε.
Γύρω στο 470 π.Χ. ο Έλληνας φιλόσοφος και αστρονόμος Αναξαγόρας εξήγησε το λόγο για τον οποίο συμβαίνουν οι εκλείψεις. Παρόλα αυτά, περισσότερο από πενήντα χρόνια αργότερα, το 413 π.Χ., η προκατάληψη κάλυψε την επιστήμη, με σοβαρές ιστορικές συνέπειες. Ήταν η εποχή των πολέμων μεταξύ των πόλεων-κρατών Αθήνας και Σπάρτης. Ο αθηναϊκός στρατός που είχε στρατοπεδεύσει στο νησί της Σικελίας αντιμετώπιζε το ένα εμπόδιο μετά το άλλο. Μια μέρα, καθώς ο διοικητής του, ο Νικίας, ήταν έτοιμος να διατάξει τα στρατεύματα του να υποχωρήσουν, ο ουρανός σκοτείνιασε ξαφνικά, γεγονός το οποίο ερμήνευσε σαν σημάδι των θεών να πολεμήσει. Το έκανε. Η Σπάρτη αντεπιτέθηκε άγρια και νίκησε τους Αθηναίους ολοκληρωτικά.
Τους επόμενους αιώνες, μέσα από τη συνεχή εξέλιξη της επιστήμης της αστρονομίας, οι άνθρωποι έμαθαν όχι μόνο να κατανοούν τις εκλείψεις, άλλα και να τις προβλέπουν. Αυτή η ικανότητα μπορούσε να γίνει ένα ισχυρό εργαλείο όπως ανακάλυψε ο Χριστόφορος Κολόμβος στις αρχές του 1493 καθώς ήταν αγκυροβολημένος στην Τζαμάικα και χρειαζόταν τρόφιμα. Οι απείθαρχοι ιθαγενείς αρνούνταν να τον τροφοδοτήσουν με ο,τι χρειαζόταν. Έτσι τους απείλησε με θεϊκή τιμωρία. Προέβλεψε ότι την ίδια νύχτα "το φως της Σελήνης θα εξαφανιζόταν". Πράγματι, η Σελήνη εξαφανίστηκε, βυθίζοντας το νησί στο σκοτάδι. Οι ιθαγενείς τον εκλιπάρησαν να μεσολαβήσει και αυτός με μεγάλη χαρά τους ξανάφερε τη Σελήνη τους - σαν αντάλλαγμα για τις προμήθειες που είχε ανάγκη το καράβι του.
