Όπως είναι γνωστό η βιολογική έδρα τού άγχους είναι ο υποθάλαμος. Εδώ στη βάση τού εγκεφάλου εδρεύουν οι φυτικοί πυρήνες από όπου ξεκινούν οι ώσεις πού κατευθύνονται στα σπλάγχνα και προκαλούν τις αναστατώσεις τους (ταχυκαρδία, δύσπνοια, διάρροια, συχνουρία, κλπ.), από δω επίσης ξεκινά η φυγόκεντρη οδός πού καταλήγει στο εγκεφαλικό στέλεχος και από εκεί στα νωτιαία κέντρα και έχουμε τις κινητικές εκδηλώσεις τού άγχους (αίσθημα παραλύσεως, υποτονία κλπ.).
Εδώ λοιπόν σε αυτή την περιοχή για ποικίλους λόγους, όπως όγκοι, εγκεφαλικές λοιμώξεις, τοξικές επιδράσεις, χειρουργικές επεμβάσεις κλπ., είναι δυνατό να έχουμε εκδηλώσεις παθολογικού άγχους. Εδώ σε αυτές τις περιπτώσεις το άγχος ξεπηδά σαν ένας παραλυτικός τρόμος πού αναβλύζει από τα βάθη τού είναι χωρίς καμιά αιτιολογία για την αγχωμένη συνείδηση πού νιώθει μια απροσδιόριστη απειλή στα ίδια της τα θεμέλια. Είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία, πού συγκλονίζει ολόκληρο το σώμα, παραλύει τις δυνάμεις, ακινητοποιεί το μυϊκό σύστημα, προκαλεί καθολική αναστάτωση των σπλάγχνων (ταχυκαρδία, παράλυση σφιγκτήρων, ιδρώτες, ξηρότητα τού στόματος, κλπ.).
Πρόκειται για ένα πρωτόγονο, ζωικό, σωματικό βίωμα πού είναι αποτέλεσμα προσβολής των βιολογικών πυρήνων τής ζωής, και των υπαρξιακών κέντρων. Εδώ στους υποθαλαμικούς πυρήνες και στις κοντινές με αυτούς εγκεφαλικές περιοχές τής υποφύσεως και των ρινεγκεφαλικών σχηματισμών βρίσκονται τα κέντρα των βασικών βιολογικών δυναμισμών πού αποτελούν την κινητήρια δύναμη τής ζωής. Φαίνεται λοιπόν, πώς σε αυτό το επίπεδο τής ζωής πού βρίσκεται πολύ κάτω και από τη στοιχειώδη ακόμα συνείδηση πού αποτελεί τα πρώτα σκαλοπάτια τής ζωικής συνειδήσεως το άγχος εκφράζει με τούς σωματικούς μηχανισμούς πού αναστατώνει αυτή την όργανο σωματική προσβολή, και είναι αυτός ο λόγος πού δε συμμετέχει και η συνείδηση στη βίωση του. Μόνο σαν το άγχος περάσει, τότε πλέον ή συνείδηση αντιλαμβάνεται την ηχώ του, και τη συλλαμβάνει σαν κάτι το απροσδιόριστο και το καταλυτικό για την ίδια την ύπαρξη.
Έτσι το βιολογικό άγχος βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο τής ψυχικής ζωής, τότε πού από το οργανοβιολογικό άρχιζε να ξεπηδά και να αναφαίνεται το ψυχικό.
